List od Czytelniczki: piękne blond włosy Iwony

Gdy po raz pierwszy zobaczyłam upięte włosy Iwony, nie byłam pewna, czy są naturalne. Naprawdę, przez chwilę myślałam, że to peruka! Jakiś czas temu wymieniłam się z Iwoną mailami i w jednym z nich Iwona zaproponowała, że opisze dla Was swoje włosowe perypetie. Dawno nie widziałam tak gęstych, grubych, długich i zadbanych włosów, więc pomyślałam, że Was również oczarują. :) Iwona wygrała na genetycznej loterii - szkoda, że prawdopodobieństwo takiej wygranej jest bardzo niskie...

List od Iwony

Odkąd pamiętam, zawsze miałam długie włosy. No, z paroma przerwami w tzw. kluczowych momentach. Nazywam się Iwona i jestem najlepszym przykładem na to, że włosom mającym po prostu mocne geny, Hashimoto nie jest straszne oraz na to, że długie włosy mogą nosić nie tylko nastolatki i młode dziewczyny. Zapraszam do przeczytania mojej opowieści. Dziękuję Natalii za zaproszenie!


Z czasów "rozkosznego bobasa" niewiele pamiętam, ale z opowiadań mojej rodzicielki wiem, że na głowie miałam wszystkie dostępne kolory. Byłam czarna jak węgiel, biała jak mleko i ognisto ruda. Ten ostatni kolor, Mać moja, wspominała z rozżaleniem, bo taki był piękny i mógł zostać. Docelowo zostałam z polskim mysim blondem na głowie.

Czasy wczesnoszkolne upłynęły mi bez większych szaleństw włosowych. Poza komunijnym epizodem, gdzie wszystkie moje koleżanki miały długie włosy, a mnie rodzicielka obciachała na Mireille Mathieu. Potem większych szaleństw nie było, bo grzywka, umówmy się, to żadne wariactwo.

Późno młodzieżowe czasy, poza jednorazowym epizodem "na jeża", pamiętam jako boba i long boba.


W międzyczasie miałam dwie koleżanki uczące się na fryzjerki, które to chętnie eksperymentowały na mych włosach. I tak, miałam kilka razy trwałą, która dała efekt pięknych fal i nareszcie było widać ile mam włosów. Były też wieczne ćwiczenia koków, loków i innych uczesań potrzebnych do egzaminów. Jednak będąc posiadaczką genetycznie mocnych włosów, nic im nie było. Dalej sobie rosły w zastraszającym tempie.


Pierwszy raz pofarbowałam włosy grubo po maturze i od tamtego czasu jestem wierna wszelkim jasnym blondom. Jak trudno znaleźć dobrego fryzjera większość z nas wie, a od blondów to już w ogóle. Jako że przeprowadziłam się na drugi koniec Polski, miałam spory problem ze znalezieniem nowego fachowca. Jak już kogoś znalazłam, długo się go trzymałam.

Do grona włosomaniaczek trudno mnie zaliczyć, bo i farbuję, i specjalnie mocno do pielęgnacji się nie przykładam. Minimalistycznie bardzo. Na bloga Natalii trafiłam, kiedy szukałam informacji o wychodzących włosach. Najpierw trafiłam na inny blog, ale dalej szukałam specjalistki od blondów. Gdzieś w komentarzach ktoś podał link do BlondHairCare i tak tutaj trafiłam i zostałam.


Przełom 2009/2010 to był (nie tylko włosowy) dramat. Tyłam z powietrza, spałam całymi dniami, miałam problemy skórne i włosy wyłaziły garściami, ale nie odrastały nowe. Byłam nie do życia, huśtawki nastrojów i wieczne spanie.

W końcu trafiłam do lekarki, która odesłała mnie na proste badanie krwi i wyszło, że na pewno mam niedoczynność tarczycy, a po dokładniejszej diagnozie, Hashimoto. Wróg został poznany. Na szczęście z pomocą mądrej lekarki rodzinnej, hormony udało się ustabilizować i pod koniec 2010 roku mogłam powoli odtrąbić sukces, który objawił się m.in. przyrostem włosów. W końcówce listopada tegoż roku obcięłam włosy na długość odrostu czyli w okolice 5-7 cm. I tak sobie rosły.

Moje włosy są gęste i średniej grubości. Jednak po perypetiach z Hashimoto nie odrosło mi ich około 1/3. Ciągle jest ich dużo, ale już nie tyle.


Mysi blond dzięki hormonom nabrał pigmentu i tak zostałam smutną, szarą, zmęczoną szatynką. Dość szybko pożegnałam naturę i zostałam rudzielcem. Kocham rudy, ale do utrzymania jest to chyba najtrudniejszy kolor. I tak w okolicy 2013 zaliczyłam dekoloryzację i na nowo zostałam blondynką. Do dziś nią jestem. W międzyczasie szaleństw nożyczkowych nie było. Ot, wyrównania włosów do jednakowej długości (maszynką na prosto).


Długość między pasem a połową pośladków nosiłam chyba ze 3 lata. Jednak od jakiegoś czasu byłam nimi po prostu zmęczona. I tak, zachęcona metamorfozą Natalii, sama znalazłam nową fryzjerkę i krakowskim targiem mam nową długość i odświeżony kolor. Minął miesiąc od cięcia i jeszcze ani razu nie pożałowałam. Cieszy mnie nowa długość. Nareszcie schną szybciej, mogę sama zrobić wszelakie zaplatańce i jest mi po prostu wygodnie.

Od lewej: Grudzień 2016, luty 2017, kwiecień 2017

Moja minimalistyczna pielęgnacja w chwili obecnej to:

• Szampon odbudowujący Organic Garden lub Eva Natura rumiankowy (oba uwielbiam za zapach!!!)
• Odżywka odbudowująca Organic Garden (jest odrobinę za lekka, ale ten zapach!!!)
• Maska L'Oreal Total Repair Extreme lub Kallos Latte
• Do końcówek serum A+E Biovax albo MorrocanOil
• Szczotka Tangle Angel Extreme i grzebień z szeroko rozstawionymi zębami
• Suszę włosy suszarką, ale mam superfajną z jonizacją i nie używam gorącego nawiewu. Przy takiej czapie jak mam na głowie, zimą niemożliwe jest suszenie naturalne, więc aby szybciej schły, podsuszam suszarką włosy u nasady. Śpię w rozpuszczonych, ułożonych za poduszkę. Da się.
• Regularnie tnę końcówki.

I to wszystko.


Moje włosy dziś, umyte wieczorem i jeszcze odrobinę wilgotne, nawet nic w końcówki nie wtarłam.


Jeszcze raz serdecznie dziękuję Natalii. ❤ Po pierwsze za mailowe wsparcie, a po drugie za umieszczenie mojego listu u siebie. Dziękuję za uwagę. Iwona

A jeśli Wy również chciałybyście pochwalić się swoimi włosami, piszcie na kontakt@blondhaircare.com :)

Jeśli macie ochotę na więcej, zerknijcie na list od Magdy i jej piękne włosy.