Włosowa metamorfoza: Izabela i jej biały blond | Nowa seria na blogu!

Po nowej serii wpisów Strój dnia przyszedł czas na kolejną! Są nią metamorfozy fryzjerskie Czytelniczek. O co chodzi? Włosy odzyskały świetną kondycję, wiecie jak o nie dbać, wiecie jakich błędów nie popełniać, ale po czasie nudzi Wam się dotychczasowa fryzura. Nadchodzi ochota na zmiany - idziecie do fryzjera i zmieniacie fryzurę o 180 stopni, w ciągu kilku dni lub kilku godzin. Zapraszam na pierwszą tego typu metamofozę, którą nadesłała Izabela. :)

List od Izy

Prawie odkąd pamiętam miałam długie włosy. Już w podstawówce, kiedy inne dziewczynki po komunii pościnały, ja na przekór wszystkim postanowiłam zapuszczać. Na początku zapuszczały się właściwie same – używałam tylko szamponu Head&Shoulders, po kilku latach moja mama dokupiła mi też odżywkę w sprayu Gliss Kur, bo zaczęły być tak długie, że bardzo się elektryzowały i ciężko było je rozczesać.

Potem, na trzy lata przed ścięciem (tak!), zaczęłam interesować się pielęgnacją i porządnie je dopieściłam, nawilżyłam, ochroniłam serum, olejowałam, odżywiałam, no, miały ze mną jak w raju (chociaż zawsze lubiły minimalizm).

Nigdy nie miały źle – trochę z przypadku, trochę z genów, trochę po prostu szczęśliwym trafem, na przykład ominęła mnie faza farbowania czy cieniowania, bo co prawda bardzo chciałam, ale szkoda mi było lat zapuszczania, szybko nauczyłam się też (dzięki mamie!), że trzeba podcinać końcówki. No i ten przypadkiem kupiony spray Gliss Kura okazał się cudownym kosmetykiem dla moich włosów.

Po lewej: początki włosomaniactwa

W środku: w trakcie włosomaniactwa

Po prawej: miesiąc-dwa przed ścięciem

Kochałam swoje włosy jak szalona. I teraz, z perspektywy czasu myślę, że było to po części moim przekleństwem. Nie chcę Was przekonywać, że długie włosy nie są fajne, ale ja zdecydowanie bardziej lubię je teraz – kiedy robię z nimi to, co chcę, kiedy to one służą mi, a nie ja im.

Kochałam je do szaleństwa. Miałam dużo kompleksów i to była zawsze ta jedna rzecz, co do której byłam pewna, która mnie wyróżniała i była, no cóż, niesamowita (przynajmniej w mojej głowie). Dlatego też panicznie bałam się, że coś mogłoby im się stać, nie znosiłam nawet ludzi z nożyczkami w mojej obecności (głupie żarty w gimnazjum czy historie o gumie do żucia zaplątanej we włosy wcale nie pomagały, oczywiście).

Moje włosy robiły duże wrażenie, przykuwały spojrzenia na ulicy. Robiły wrażenie na wszystkich – tylko nie na mnie. Dla mnie były ciężkie, przyklapnięte, pozbawione przy głowie jakiejkolwiek objętości z powodu ciężaru, powoli stawały się kłopotem, kiedy siadałam albo zbyt gwałtownie się obracałam.

Przez wiele lat nie umiałam ich sama zapleść, co też przysparzało mi problemów. Nie miałam z nich radości, bardziej taki skarb, o który trzeba dbać, skoro już jest. Miałam okres, że uwielbiałam robić sobie wymyślne fryzury, zwłaszcza warkocze (koki i kucyki zawsze powodowały ból głowy – znów wina ciężaru), ale ostatecznie po prostu za bardzo mnie zmęczyły. Bardzo potrzebowałam zmiany, od kilku lat marzyły mi się białe włosy...

Ciachnęłam metrowe włosy i zrobiło mi się dziesięć razy lepiej. Krótkie też mają swoje wady – długie mogłam myć raz na tydzień, bo związane w warkocz wcale się nie przetłuszczały, teraz myję raz na 2-3 dni. Jest mi też w krótkich bardziej gorąco latem, bo trudniej jest znaleźć jakąś dobrą fryzurę (kiedyś moją fryzurą codzienną był warkocz francuski albo holenderski).

Ale dopiero krótkie zyskały super objętość, odbiły się od głowy. Są sprężyste, pełne życia. Fryzjer nie może wyjść z podziwu, jak dużo ich jest – pojedynczy włos jest cienki, ale są naprawdę gęste, zawsze miałam duży obwód kucyka.

No i nareszcie je farbuję, nie boję się już. W razie gdyby miały się zniszczyć, mam wiedzę, jak je przywrócić do dobrego stanu, odrosną, a ja mogę swobodnie wyrażać siebie. Na szczęście mam dobrego fryzjera, który do dekoloryzacji używa olaplexu (albo któregoś innego -plexu, wonder- albo nanoplexu, nie jestem pewna, czy ich nie wymienia), zawsze farbuję w profesjonalnym salonie; włosy nie straciły na jakości, są miękkie, odżywione, pełne blasku, jedynie ciut mniej śliskie.

Na początku metamorfozy przyprawiały mnie o trochę kłopotów – ten niby "zwykły", słowiański ciemny blond nie chciał zejść, a zwykły rozjaśniacz, nawet trzymany godzinę, rozjaśniał je jedynie do truskawki, mimo że próbowałam w kilku salonach. Mam jednak to szczęście, że znalazłam świetnego fryzjera, który wie, co robi!

Moje włosy nadal mają niską porowatość, choć nieco ze wskazaniem na średnią z powodu farbowania. Czasem obcinam je na wysokość brody, a teraz na wakacje zapuszczam do ramion (warkocze chcę porobić – tak, fryzury to jedyne, za czym troszeczkę tęsknię, ale ogólnie nie żałowałam decyzji o obcięciu ani pół minuty!).

Pielęgnuję jak zawsze minimalistycznie (choć mogłabym je czasem poolejować, ale mi się nie chce): używam rosyjskich odżywek i balsamów (Natura Siberica, Planeta Organica, Bania Agafii), szamponu z proteinami jedwabiu z Rossmanna na zmianę z fioletowym do farbowanych włosów (i okazyjnie Head&Shoulders, ale wtedy mocno zabezpieczam odżywką), rzadziej Alterry z mango, czasem szamponu Evy Natury z rzepą ("przejadł się" moim włosom), raz na tydzień także odżywki Green Pharmacy zmieszanej z białym tonerem (nigdy nie w czasie tego samego mycia, co fioletowy szampon).

Próbowałam też Tołpy, ale z jakiegoś powodu mnie uczuliła, a szkoda. Do tego serum jedwabne Green Pharmacy na suche włosy i nieoceniony Gliss Kur spray, a na mokre olejki orientalne Marion albo moje ulubione serum – Experto Repair od Cece of Sweden, jest fantastyczne, polecam! Raz na trzy miesiące odświeżam kolor i podcinam, oczywiście w salonie, zawsze u tej samej osoby.

Kiedy miałam długie włosy, nigdy nie używałam ani suszarki, ani prostownicy, czasem tylko robiłam loki na ręcznikach papierowych. Żeby je wysuszyć suszarką, musiałabym poświęcić chyba z godzinę! Teraz zdarza mi się wysuszyć lekko podeschnięte naturalnie włosy suszarką z wymiennymi końcami (zimny nawiew i jonizacja), żeby lekko je wymodelować.

Czasami używam też prostownicy (też z jonizacją, na najniższej temperaturze – 140 stopni). Przestałam się o włosy bać, a zaczęłam z nich... korzystać! I jest to jedna z najlepszych decyzji, jakie podjęłam w życiu.

A teraz, cóż. Chodzi mi po głowie zafarbowanie ich na srebrno, kusi mnie też trochę czarny (ale szkoda mi bieli jak na razie). I kto wie, może kiedyś ogolę się na łyso, żeby w końcu się dowiedzieć, jak to jest? ;)

Mam nadzieję, że nowa seria wpisów przypadnie Wam do gustu, a odwaga Izy zainspiruje do zmian! ♡ 

Jeśli chciałybyście podzielić się swoją metamorfozą, czekam na Wasze wiadomości: kontakt@blondhaircare.com).